10 بازی برجسته بازیگران زن سال 2020 - مجله مدیاپلیر

• 10 بازیگر برتر سال 2020 به انتخاب سایت IMDb
• 10 بازی برجسته بازیگران مرد سال 2020

1. آنیا تایلور-جوی در اِما (Emma)

• کارگردان: آوتمن د وایلد
• بازیگران: آنیا تایلور-جوی، جانی فلین، میا گاث
• نمره راتن تومیتوز: 87٪
• نمره متاکریتیک: 71٪

ستاره ای در حال متولد شدن است. در این رمان کلاسیک جین آستین بار سنگینی بر دوش تایلور-جوی قرار می گیرد و او به خوبی از پس آن بر می آید. چشم های ورقلمبیده و لبخند باریک او یکبار دیگر بعد از درخشیدن در سریال پربیننده گامبی وزیر در اِما هم می درخشند. او در نقش اما هرگز تسلیم نمی شود و با هر روشی که بتواند به آن چه می خواهد می رسد. چه با دلبری باشد، چه با وقار.

• بهترین سریال های سال 2020

2. آماندا سیفرید در منک (Mank)

• کارگردان: دیوید فینچر
• بازیگران: گری اولدمن، آماندا سیفرید، تام برک
• نمره راتن تومیتوز: 84٪
• نمره متاکریتیک: 79٪

آماندا سیفرید در نقشی ظاهر می شود که سال ها در تاریخ هالیوود ریشه دوانده است. او پرتره زنی را می آفریند که ایده همشهری کین را در ذهن مانک متولد کرده است و خوشبختانه تمام زیبایی، کاریزما و دلربایی او توسط سیفرید به خوبی بازسازی می شود. با به کارگیری لهجه بروکلینی سیفرید خودش را به شخصیت حقیقی ماریون دیویس نزدیک تر می کند و به بینندگان ثابت می کند که برخلاف باوری که همشهری کین به وجود آورده است، دیویس باهوش بوده و کنترل اطراف خود را در دست داشته است.

3. کری مولیگان در زن جوان نوید دهنده (Promising Young Woman)

• کارگردان: امرالد فنل
• بازیگران: کری مولیگان، بو برنهام، آلیسون بری
• نمره راتن تومیتوز: 91٪
• نمره متاکریتیک: 74٪

کیسی زنی است پیچیده با زندگی دوگانه. کیسی از برداشت های اشتباه مردم خسته شده است، به خصوص از برداشت های اشتباه از چیزهای بدیهی مانند همذات پنداری و انسانیت و دفترچه کوچک او در این مأموریت او را یاری می کند. بازی شرورانه مولیگان به نقش عمق بخشیده است و تبدیل شده است به یکی از بهترین بازی های کارنامه او.

4. الیزابت ماس در مرد نامرئی (The Invisible Man) و شیرلی (Shirley)

• کارگردان مرد نامریی: لی وانل
• بازیگران مرد نامریی: الیزابت ماس، الیور جکسون-کوهن، آلدیس هاج
• نمره راتن تومیتوز مرد نامریی: 91٪
• نمره متاکریتیک مرد نامریی: 72٪
• کارگردان شرلی: جوزفین دکر
• بازیگران شرلی: الیزابت ماس، لوگان لرمن، اودسا یونگ
• نمره راتن تومیتوز شرلی: 87٪
• نمره متاکریتیک شرلی: 76٪

سخت است به سال های اخیر سینما و تلویزیون فکر کنیم و تصویر الیزابت ماس از ذهنمان نگذرد. از درخشش در تلویزیون با سریال مردهای دیوانه (Mad Men) و سرگذشت ندیمه (The Handmaids Tale) تا درخشش در سینما با مرد نامرئی و شیرلی. یکی از جذابیت های تماشای این دو فیلم تماشای اتفاقات هیجان انگیزی است که باعث می شود الیزابت ماس در تنگتا قرار بگیرد. بازیگران زیادی نیستند که بتوانند در یک سال کاری از پس دو نقش متفاوت برآیند و هردو را با موفقیت به انجام برسانند.

5. فرانسیس مک دورمند در سرزمین آواره ها (Nomadland)

• کارگردان: کلوئی زائو
• بازیگران: فرانسیس مک دورمند، دیوید استراتین، پیتر اسپیرز
• نمره راتن تومیتوز: 97٪
• نمره متاکریتیک: 97٪

فیلم تقاطعی است از خوشه های خشم و نئورالیسم. بیوه 61 ساله ای به دنبال بحران اقتصادی سال 2008 زندگی خود را از دست می دهد و مجبور می شود سوار بر ون خود دل به جاده بزند. مک دورمند که تا به امروز دو جایزه اسکار، برای فارگو (Fargo) و سه بیلبورد بیرون ابینگ، میزوری (Three Billboards Outside Ebbing Missouri)، برده است، فیلم را بر اساس کتاب غیرداستانی عشایر؛ نجات دادن آمریکا در قرن بیست و یکم تهیه کرده است. مک دورمند با همان چهره قدرتمند و آرام خود این بار با کارگرهای مهاجر همراه می شود و ما را با سفر درونی و بیرونی شخصیت همراه می کند.

4. ونسا کربی در تکه هایی از یک زن (Pieces of a Woman)

• کارگردان: کورنل ماندروکزو
• بازیگران: ونسا کربی، شیا لبوف، الن بارستین
• نمره راتن تومیتوز: 80٪
• نمره متاکریتیک: 69٪

بازیگری نوظهور در رقابت های جشنواره ها. کسی که یک جایزه بفتا و یک نامزدی جوایز تلویزیونی امی برای بازی خود در نقش پرنسس مارگارت، دختری ناپایدار با آرزوهای بزرگ، در سریال تاج (The Crown) به دست آورد. کربی در ونیز برای بازی در نقش زنی که در فرآیند زایمان خانگی نفس گیر فرزند دختر خود را تنها چند دقیقه بعد از تولد از دست می دهد غوغا به پا کرد و جام ولپی یهترین بازیگر زن را به دست آورد. او بازیگری است که به نظر می آید قرار نیست هرگز خودش را تکرار کند و باید همواره از او انتظار نقشی جدید و متفاوت داشت.

3. جولیا گارنر در دستیار (The Assistant)

• کارگردان: کیتی گرین
• بازیگران: جولیا گارنر، کریستین فروست، متیو مک فدین
• نمره راتن تومیتوز: 92٪
• نمره متاکریتیک: 79٪

پس از درخشش دوباره در جوایز تلویزیونی امی در ابتدای سال و بردن جایزه بهترین بازیگر مکمل زن، برای سریال اُزارک (Ozark)، برای دومین سال پیاپی، جولیا گارنر در سینما هم شروع به درخشیدن کرد. دستیار فیلمی درخشان است با تشکر از دو زن. یکی کارگردان کیتی گرین و دیگری جولیا گارنر. گرین تنها موقعیت مکانی فیلم را پر می کند از اشیای بی رنگ و تنها چیزی که برای بیننده می ماند تا به آن توجه نماید جولیا گارنر است. وقتی صحبت می کند بیشتر درباره جلسه ای است که می خواهد برنامه اش را تنظیم یا کنسل کند. گارنر برای اجرای قدرتمند خود نیازی به سخن گفتن ندارد. صورت او تمام آن چه باید گفته شود را می گوید. دیدن وحشتی که در اطراف او رها شده است و چشم های هشیار او جذاب و نفس گیر است.

2. وایولا دیویس در بلک باتم ما رینی (Ma Raineys Black Bottom)

• کارگردان: جورج سی. ولف
• بازیگران: وایولا دیویس، چادویک بوزمن، تیلور پگ
• نمره راتن تومیتوز: 99٪
• نمره متاکریتیک: 86٪

یکی از صحنه های پرقدرت فیلم بازی احساسی دیویس است. وقتی شکایت می کند از این که به عنوان یک زن سیاه پوست هیچ احترامی به او گذاشته نمی شود بلکه به عنوان منبع درآمد به او نگاه می شود. سخت است که به آن صحنه نگاه کرد و تحت تأثیر قرار نگرفت. اونا منو فقط بخاطر صدام می خوان. خب، من اینو یاد گرفتم و اونا قراره جوری باهام رفتار کنن که من می خوام باهام رفتار بشه. اصلا هم مهم نیست چقدر براشون سخت باشه. فیلم بر اساس داستان واقعی زندگی ما رینی، مادر موسیقی بلوز، ساخته شده است. کسی که ارزش خود را می دانست و اجازه نمی داد مورد سوء استفاده قرار بگیرد و دیویس به بهترین صورت به شخصیت حیات می بخشد. او همین حالا یک اسکار، یک امی و یک تونی دارد و در لیست محدود کسانی قرار گرفته است که سه تاج بازیگری را به دست آورده است. دیویس نزدیک به سی سال است که بر صحنه تیاتر، صفحه تلویزیون و پرده سینما نقش آفرینی می کند اما ما رینی شبیه به هیچ کدام از نقش هایی که پیش از این توسط او شکل گرفته اند نیست.

1. جسی باکلی در دارم به تمام کردن چیزها فکر می کنم (Im Thinking of Ending Things)

• کارگردان: چارلی کافمن
• بازیگران: جسی باکلی، تونی کالت، جسی پلمونز
• نمره راتن تومیتوز: 81٪
• نمره متاکریتیک: 78٪

در فیلمی روان شناختانه از کافمن، به درستی ادا کردن نقش ها کار ساده ای نیست و آخرین بار تنها فیلیپ سیمور هافمن فقید بود که توانست در نیویورک جز به کل (Synecdoche New York) این کار را به بهترین شکل ممکن انجام دهد. حالا بعد از دوازده سال باکلی هم در نزدیکی هافمن قرار می گیرد. بازی درونی او در صحنه هایی که از ماشین به بیرون خیره می شود خیره کننده است. پرسشگری که شخصیت های اصلی فیلم های کافمن همواره دارند را به خوبی بازتاب می دهد و هرگز در طول فیلم بیشتر از آن چه باید احساسات و واکنش ها را بیرون نمی ریزد. همه چیز به اندازه. او شخصیتی را به نمایش می گذارد که هم درون لحظه قرار گرفته است و هم بیرون آن. چیزی که تا به حال شبیه آن را ندیده ایم و با تمام این ها به نظر می آید این برای باکلی تنها یک نقطه شروع است.

منبع: Indiewire