چهار زمان بندی ممکن برای بازگشت به زندگی عادی

به گزارش مجله مدیاپلیر، چه وقت اوضاع عادی می شود و کی می توانیم به زندگی عادی خود برگردیم؟ اینها پرسش هایی است که در این نوشتار بدان ها پاسخ داده شده است.

به گزارش خبرنگاران، این که چه زمانی افراد قادر به بازگشتن به زندگی عادی هستند، برای سیاستگزاران، دولتها، نهادهای اقتصادی و مردم روز به روز سوالی کلیدیتر میگردد. یافتن پاسخی متقن بستگی به عواملی دارد که پینسکر در یادداشتی در آتلانتیک به آنها پرداخته است: میزان افرادی که فاصله گیری اجتماعی را رعایت میکنند، زمان یافتن واکسن و پیشرفت های ما در مورد درمان بیماری و ... دیدن این که سناریوهای محتمل در آمریکا چه بازه های زمانی را برای کنترل شیوع بیماری در شرایط مختلف محتمل میبیند، به ما کمک خواهد کرد که در ارزیابی شرایط داخلی خود، از سطح کلان تا زندگی شخصی، واقع بینانه تر عمل کنیم.

اوضاع کی عادی میگردد؟

چهار زمان بندی ممکن برای بازگشت به زندگی عادی

نویسنده: جوئه پینسکر 26 مارس 2020 (9 فروردین)

مترجمان: دکتر نیما فاتح، دامون افضلی

کروناویروس جدید زندگی آمریکایی ها را تقریباً متوقف کرده است: کسب وکارها تعطیل و گردهمایی های بزرگ لغو شده و مردم در خانه مانده اند. همه مردم قاعدتاً می خواهند بدانند: اوضاع کی عادی می گردد؟

پاسخ این سؤال ساده است، هرچند اصلاً رضایت بخش نیست: [اوضاع وقتی عادی می گردد] که جمعیت به قدرکافی (احتمالاً 60 تا 80 درصد از مردم) در برابر کووید-19 مقاوم شوند تا از گسترش بیماری از فردی به فرد دیگر جلوگیری گردد. هدف نهایی این است هرچند هیچ کسی دقیقاً نمی داند رسیدن به آنجا چقدر زمان خواهد بُرد.

دو راستا واقع بینانه برای رسیدن به این ایمنی در سطح جمعیت‘ وجود دارد. یک راه ساختن واکسن است. راه دوم این است که بیماری کارش را از اول تا آخر جمعیت انجام دهد: در این بین مطمئناً بسکمک را می کُشد ولی بسکمک دیگر را، آن هایی که به این بیماری مبتلا می شوند و سپس بهبود می یابند، ایمن باقی می گذارد. اندرو نویمِر، پروفسور سلامت همگانی در دانشگاه کالیفرنیا در ارواین، می گوید: کسانی که بهبود می یابند در آن نقطه درست مثل تفلون می شوند‘، یعنی دیگر مبتلا نمی شوند و بیماری را منتقل نخواهند کرد. وقتی مردم به اندازه کافی در برابر این ویروس ایمن شوند، شرایط عادی اعاده خواهد شد هرچند هنوز نمی دانیم آیا بهبودیافتن از این بیماری به شخص اصلاً ایمنی می دهد یا نه، چه رسد به ایمنی در تمام عمر.

متأسفانه هر دوی این راستاها ممکن است یک یا دو سال طول بکشد، ولی در این فاصله احتمالاً درجاتی از شرایط عادی دوباره اعاده خواهد شد: با آمدن تابستان، آمریکایی ها ممکن است به رستوران بروند ولی خبری از فستیوال های موسیقی نیست، ادارات باز می گردد ولی خبری از سواحل مملو از جمعیت و بارهای که صندلی هایی تنگِ هم دارند نیست. طرح ریزی درباره این که چه زمانی وجوه مختلف زندگی روزمره همیشگی برخواهد گشت آسان تر می شد اگر که مراجع سلامت همگانی اطلاع جامعی از افراد مبتلاشده، افرادی که بهبود یافته اند و ایمنی پیدا کرده اند و افرادِ هنوز آسیب پذیر می داشتندـ این اطلاعاتی است که از طریق تست همگانی به دست می آید؛ چیزی که ایالات متحد به شکلی وحشتناکی در به کاربستن آن عقب است.

به معنای دقیق کلمه، آمریکا، عجالتاً، به خودـ جداسازی وانهاده شده است: تاکتیک ساده یی که بالقوه می تواند گسترش ویروس را کُند کند و مانع از پُرشدن ظرفیت بیمارستان های کشور گردد؛ ولی این ها به قیمت متوقف شدن زندگی تمام می گردد. اپیدمی شناس هایی که با آن ها مصاحبه کردم تأکید می کردند که آن ها هم هیچ نمی دانند که زندگی کِی از این توقف و انسداد خلاص می گردد؛ ولی قدم به قدم مرا با رشته زمان بندی هایی آشنا کردند درباره این که کدام آمریکایی ها ممکن است بتوانند آسوده خاطر برای پول درآوردن شروع به ترک خانه های شان کنند یا دوباره به تفریحات شان بپردازند. این زمان بندی ها را در ادامه می آورم؛ آن ها شامل بعضی نقاط عطف اند که در هفته ها، ماه ها و سال های پیشِ رو دنبال می شوند.

تحت هر شرایطی، عجالتاً، تا مدت ها ایمن ماندن یعنی درخانه ماندن؛ این علی رغم علی رغم میل دونالد ترامپ است که روز سه شنبه در فاکس نیوز بیان شد: کشور باید بازگشایی گردد و [آمریکایی ها] در عید پاک باید مشتاقانه منتظر شروع کار باشند‘. حرکت به عقب، به سوی شرایط عادی، در این مراحل اولیه می تواند فاجعه بار باشد. نویمر به من گفت: انتهاِ پیش ازموقعِ فاصله گیری اجتماعی شدید گافی باورنکردنی خواهد بود که تبعات انسانی عمده یی خواهد داشت. ‘

ـ پیش ازموقع یعنی چه؟ ‘

ـ حقیقت آن است که هنوز دقیقاً نمی دانیم. ولی [قطعاً] بیشتر از دوهفته است و می تواند هشت تا دوازده هفته باشد‘.

زمان بندی اول: یک تا دو ماه

باید خاطرنشان کنم به نظر متخصصانی که با من صحبت کردند این زمان بندی بسیار نامحتمل است. ویلیام هنیج، پروفسور اپیدمی شناس مدرسه سلامت عمومی تی. اچ. چان متعلق به دانشگاه هاروارد، می گوید ولی اگر ناگهان‘ معلوم گردد که کروناویروس یک عامل بیماری زای جدی نیست‘ ممکن است ظرف یک یا دو ماه کارِ آمریکا با بیشترِ این اقدامات مبتنی بر فاصله گیری اجتماعی تمام گردد: همه افرادی که هم اکنون [به این ویروس] مبتلا هستند، شبیه افراد مبتلایی که قبلاً دیده ایم رفتار نمی کنند و بیماری خیلی خفیفی دارند، و می توانیم تصدیق کنیم که ایمنی در حال به وجودآمدن است‘. این آژیر غلط‘ البته که معرکه خواهد بود، ولی هنیج می گوید موجب سردرگمی زیادی‘ در بین متخصصان سلامت عمومی هم می گردد.

راستا دیگری که به سوی راه حل کوتاه مدت وجود دارد، جدی تر و تلخ تر است: فاصله گیری اجتماعیِ بیش ازحد سهل گیرانه می تواند موجب چیزی گردد که نویمر آن را شوک بزرگ، کوتاه و سریعِ‘ سرایت بیماری می نامدـ اتفاقی که در چند ماه آینده رخ می دهد و نظام درمان را زمین گیر می کند و موجب مرگ تعداد بسیار زیادی از مردم می گردد. پس از چنین فاجعه یی، قابل درک است که بسکمک از مبتلاشدگان به این ویروس بهبود می یابند و جمعیت وسیع تری از مردم، اگر نه تماماً، به ایمنی در برابر آن نزدیک تر می شوند.

هر دوی این اتفاق ها موجب می شوند ازخانه بیرون رفتن ظرف چند ماه ممکن گردد، ولی اگر بیشتر آمریکایی ها تا اواخر بهار در خانه محبوس بمانند، متخصصان سلامت عمومی احتمالاً تا آن وقت چیزهای بیشتری درباره این ویروس آموخته اند. شاید مهم ترین چیزی که باید بیاموزند این است که نخستین موج ابتلا چقدر بر بیمارستان های آمریکا فشار خواهد آورد و، بنابراین، اقدامات کنترلی چقدر مؤثر بوده است. هنیج شرح می دهد که به دست آوردن این اطلاعات عجالتاً کار ساده یی نیست چون افرادی که امروز مبتلا می شوند عموماً تا چند هفته بعد به مراقب پزشکی شدید نیاز نخواهند داشت. همچنین در عرض یک یا دو ماه مراجع سلامت همگانی و پژوهشگران این حوزه احتمالاً درک بهتری از این مسئله خواهند داشت که آیا افرادی که از این بیماری بهبود می یابند بعداً هم در برابر آن ایمن اند یا نه؟ و اگر ایمن اند، تا چه مدت؟ این اطلاعات برای اقدامات کنترلی آینده مفید خواهد بود.

زمان بندی دوم: سه تا چهار ماه

به گمان هنیج در این زمان بندی چیزهایی درباره این ویروس می آموزیم که موجب می گردد بابت این که تا چه اندازه می توانیم فعالیت های مختلف را از سر بگیریم مطمئن تر شویم. یکی از آن ها چیزها این است که شاید از قبل، به واسطه ابتلای خفیف یا حتی از طریق افراد بدون علائم، ایمنی قابل توجهی داشته باشیم‘‘.

این چیزهایی است که می توانیم پس از ماه ها آزمایش از مبتلایانی که علائم دارند و آن هایی که ندارند بیاموزیم. اینجا دو نوع آزمایش مطرح است: یکی، حضور خودِ ویروس را شناسایی می کند، و دیگری، پادتن هایی را شناسایی می کند که مردم به هنگام ایمن شدن در برابر آن تولید می کنند.

هنیج می گوید با این اطلاعات جدید شاید جداکردن افراد سرایت دهنده بیماری و افراد آسیب پذیر ممکن گردد، درعین حال که بخش بزرگی از جمعیت به چیزی شبیه زندگی عادی برمی گردند: مثلاً می توانیم در رستوران ها صندلی ها را با فاصله بیشتری بچینیم یا تعداد افراد حاضر در یک بار را کاهش دهیم‘. در این بین، اگر در بعضی مکان ها میزان شیوع بیماری از جاهای دیگر خیلی بیشتر باشد، ممکن است مردمِ بعضی ایالات ها و شهرها زودتر (یا در طول دوره های زمانی مختلف) از جاهای دیگرِ کشور از خانه بیرون بزنند.

مایکل استوتو، پروفسور مدیریت نظام های پزشکی و سلامت جمعیت در دانشگاه جورج تاون، به من گفت سه متغیر گسترش یک بیماری را دیکته می کند: [1]هر فرد در یک روز، به طور میانگین، با چند نفر روبرو می گردد و ویروس را منتقل می کند (خواه ارتباط چهره به چهره، خواه تماس سطوح یکسان)، [2] شانس منتقل شدنِ ویروس در هر یک از این ارتباط ها چقدر است و [3] نسبت مردمی که با آن ها برخورد دارید و خودشان آلوده اند چقدر است‘.

استوتو می گوید اگر با تست گیریِ بیشتر و هدفمندتر تصویر کامل تری از گسترش این ویروس می داشتیم، مراجع سلامت عمومی شاید می توانستند انتخاب کنند که بر روی کدام عامل بیشتر تمرکز کنند. مثلاً اگر داده های حاصل از تست گیری حاکی از آن باشد که کاهش شمارِ برخوردهای افراد (متغیر اول) خیلی مؤثر است، ممکن است رستوران ها و کسب وکارهای کوچک بازگشایی شوند، ولی رویدادهای بزرگ و مملو از جمعیت لغو شوند یا همچنان به تعویق بیفتند. او گفت: ممکن است بتوانیم از بعضی اقدامات شدیدی که اکنون در حال اجراست زودتر بکاهیم‘.

ممکن است در عرض سه تا چهار ماه، پژوهشگران به معالجه کووید-19 دست یابندـ معالجه، نه درمان: چیزی که بتواند به سرعت و به شکل مطمئنی از علائم بیماری بکاهد و مانع مرگ ومیر گردد. این به معنی رفعِ نیاز مداوم به فاصله گیری اجتماعی نیست چون شیوع گسترده بیماری هنوز ممکن خواهد بود، و فاصله گیری اجتماعی می تواند این خطر را، که بیمارستان های کشور زیر بار شیوع بیماری خم شوند، کاهش دهد.

این زمان بندی برای هنیج از سناریوی آژیر غلط‘ محتمل تر است ولی مسئله این است که هیچ کس دقیقاً نمی داند چه می گردد.

زمان بندی سوم: 4 تا 12 ماه

یکی از پرسش های بزرگِ پاسخ داده نشده در مورد کووید-19 این است که آیا گسترش آن، مثل آنفلوانزا، در طول تابستان به طرز چشمگیری کُند خواهد شد یا نه. پژوهشگران درباره این که چرا تابستان فصل مساعدی برای آنفلوانزا نیست چندین نظریه دارند: علت آن می تواند این باشد که بالاتررفتنِ درجه گرما و افزایش تششع UV برای بعضی ویروس ها مساعد نیست، و یا این که چون بیشتر مدارس تعطیل است و، در نتیجه، ویروس ها از یکی از حیاتی ترین بِسترهای شان محروم اند. ولی این که کدام یک از این نظریه ها در مورد کروناویروس صدق می کند، هنوز معلوم نیست.

به گمان نویمر در دو یا سه ماهِ پیشِ رو خواهیم فهمید که آیا کووید-19 فصلی است یا نه، و اینجاست که زمان بندی سوم به دو بخش تجزیه می گردد: در یک حالتِ ممکن، این ویروس در تابستان فروکش می کند. در دیگری، نه. در هر دو حالت دست کم بعضی تهمیداتِ مبتنی بر فاصله گیری اجتماعی که هم اکنون برقرار است، در نیمه دوم سال هم ادامه می یابد.

نویمر می گوید در اولین حالت تابستان از بهار کمی مفرح تر خواهد بود، دست کم در نیمکره شاقتصادی. فعالیت های بیرون از خانه در قالب گروه های کوچک احتمالاً مسئله ای نخواهد داشت. بارها و رستوران ها ممکن است بازگشایی شوند ولی احتمالاً خبری از گردهمایی های بزرگ نخواهد بود: نه لولّاپالوزا، نه لیگ بیسبال و نه سواحل مملو از جمیعت‘.

به نظر هنیج در تابستان شاید لیگ های ورزشی از سر گرفته شوند، البته بدون تماشاگر؛ برنامه های تلویزیونی شاید مجبور شوند از بییندگانِ داخل استودیو چشم بپوشند. در این فاصله، فروشگاه ها ممکن است بر تعداد مشتریانی که مجازند همزمان داخل فروشگاه باشند محدودیتی بگذارند: من واقعاً فکر نمی کنم که تا مدتی خبر از اجتماعات بزرگ باشد‘ . ولی بخش های کوچک مقیاس ترِ زندگی آمریکایی شاید دوباره کم کم باب گردد.

حتی ممکن است مسافرت برای دیدن عزیزان مان کارِ نسبتاً بی خطری باشد. هنیج می گوید: وقتی ویروس در همه جا هست، و این احتمال وجود دارد که شما در فروشگاه محله تان مثل هر جای دیگری به آن مبتلا شوید، پس محدودیت های مسافرتی ممکن است تقریباً بی معنی باشد. هرچند برای جلوگیری از اجتماع مردم در فرودگاه ها به بعضی تمهیدات نیاز خواهد بود‘.

جنبه منفیِ این تابستانِ تقریباً عادی آن است که احتمال بازگشت بیماری در شش ماه بعد (یا بیشتر) قوی است (هرچند قطعی نیست). این موج پاییزیِ‘ ابتلا شاید در سپتامبر یا اکتبر [شهریور و مهر] سر برسد و نیاز به فاصله گیری اجتماعی از نو مطرح گردد. آن فاصله گیری اجتماعی شاید شبیه چیزی باشد که حالا شاهد آن ایم یا ممکن است کمی سبک تر باشد: تا آن وقت بسکمک از مردم به ایمنی رسیده اند و به لحاظ نظری می توانند بدون خطرِ مبتلاشدن از خانه بیرون بروند. دیگر آن که تا آن وقت چیزهای بیشتری درباره این ویروس می دانیم. اگر تا پاییز بفهمیم که بچه ها این ویروس را گسترش نمی دهند، مدارس ممکن است بازگشایی گردد.

همچنین می گردد امید داشت که کشور برای جذب موج دیگری از بیماری در شرایط بهتری باشد. تابستان زمان خوبی برای تهیه هرچه بیشترِ دستگاه های تنفس مصنوعی، تخت خواب های بیمارستانی و تجهیزات حفاظتی یی که کارکنان بخش مراقبت های پزشکی برای جلوگیری از ابتلا به بیماری می پوشند، خواهد بود. نویمر می گوید: اگر به تغییر فصل برسیم و در کوتاه مدت خودمان را نجات دهیم... باید از آرامش تابستانی برای تقویت واکنش مان [در برابر این ویروس] در پاییز استفاده کنیم‘. اگر این کار را درست انجام دهیم، شاید بتوانیم هرچه بیشتر از فاصله گیری اجتماعی کم کنیم.

در دومین حالت شاید خبری از وقفه تابستانی نباشد. می گردد امیدوار بود که این افزایش ناگهانیِ موارد ابتلا، در نتیجه تهمیداتِ مبتنی بر جداسازی یی که هم اکنون برقرار است، فروکش کند؛ ولی خطر بازگشت بیماری در ماه های گرم تر همچنان بالا خواهد ماند. نویمر می گوید اگر شمار موارد ابتلا تا نیمه اول ژوئن به شکل قابل ملاحظه یی کاهش نیابد، این یعنی آن که این ویروس احتمالاً فصلی نیست.

در آن نقطه، تمهیدات مبتنی بر فاصله گیری اجتماعی را می توان مطابق موقعیت جرح وتعدیل کرد. اگر به نظربرسد که حمله بی امان دیگری نزدیک است، شاید مردم آمریکا در جایی که الان هستند زمین گیر شوند. ولی اگر به اندازه کافی داده های خوبی داشته باشیم که نشان دهد بیمارستان ها زیر بار بیماران از پا در نخواهد آمد، می توان از شدت فاصله گیری اجتماعی کاسته گردد.

هنیج می گوید: وقتی موج کنونی را پشت سر بگذاریم، پس از آن شاید از شدتِ بعضی چیزها کمی کاسته گردد‘. کارهای بیرون از خانه و حشرونشر مردم ممکن است بیشتر گردد، ولی در چنین حالتی هم در دنیایی از شست وشوی جدی دست ها، عطسه کردن های به خوبیْ مهارشده، مقادیر هنگفت ژل شستگرددهنده دست (و سوءظن به کسانی که به هنجارهای سلامت همگانی احترام نمی گذارند) زندگی می کنیم. به احتمال قوی، مردم می توانند به جای ترک خانه کارشان را از راه دور انجام دهند یا غذای تحویل در منزل سفارش دهند.

پاییز می تواند، صرف نظر از تغییرات فصلی ویروس، آشوب هایی به همراه داشته باشد. هنیج متذکر شد: یکی از مسائل کوچکی که [در پاییز پیش می آید] انتخابات است کهرویداد فراگیرِ‘ بالقوهْ بزرگی است. (او همچنین نگران شایعات رسانه های اجتماعی است: مثلاً سرفه کردنِ فردی در نزدیکی محل رأی گیری می تواند موجب کاهش مشارکت در آنجا گردد). و البته این نگرانی که آنفلوانزا هم حول وحوش زمان انتخابات برخواهد گشت و این باعث می گردد گفتنِ این که فردی کووید-19 دارد یا آنفلوانزا، بدون انجام آزمایش، سخت گرددـ ابهامی که حالا که در اواخر فصل آنفلوانزا هستیم، زیاد جدی نیست. انتخابات و آنفلوانزا به ما یادآوری می کند که همه آن چه تحت شرایط عادی رخ می دهد، از جمله فجایع طبیعی (فراموش نکنیم که تابستان و پاییز فصل توفان شدید و حریق خودبه خود هم هست)، در طول این زمانِ بی اندازهْ غیرعادی ضرورتاً به تعویق نخواهد افتاد.

زمان بندی چهارم: 12 تا 18 ماه (یا بیشتر)

در بحبوحه همه آن چه تا حالا شرح داده ام (بازی های بیسبال بدون تماشاگر، رستوران ها و بارهایی که دیگر صندلی هایی تنگِ هم چیده شده ندارند و چیزهایی از این دست) پژوهشگران سراسر دنیا تقلا خواهند کرد تا واکسنی [برای این ویروس] بسازند. بهار 2021 نزدیک ترین زمان ممکن برای دستیابی به واکسن خواهد بود. نویمر می گوید: هر چیزی از این سریع تر به معنای سرعتی بی سابقه و برق آساست‘. اگر واکسنی که ساخته می گردد خام باشد لازم است روی آن کار گردد‘ و این زمان بیشتری می بَرَد: احتمالاً شش ماه تا یک سال پس از بهار بعد. ساخت واکسن زمان زیادی می بَرَد چون کامل کردنِ آن کار سختی است. بعضی آزمون های روش شناختی وجود دارد که باید انجام گردد تا مطمئن شد واکسن به سلامت افراد لطمه نمی زند و آن پادتن ها واقعاً [از فرد] در برابر بیماری دفاع می کنند. این ها اقدامات حفاظتیِ مشتی بوروکرات محافظه کار نیست: اگر پژوهشگران در حال ساختن چیزی هستند که قرار است به بدن صدها میلیون نفر، و شاید میلیاردها نفر، تزریق گردد، پس آن ها می خواهند مطمئن شوند که واکسن مسئله ای ندارد.

اگر واکسن مسئله ای نداشته باشد زندگی عادی برخواهد گشت، ولی نه فوراً. استوتو می گوید تدارکات و سازمان دهیِ واکسینه کردن تقریباً 350 میلیون نفر کار ساده یی نیست‘. او همچنین خاطرنشان می کند با فرض این که همه واکسن ها در یک بچ بزرگ به بازار نمی آیند‘ لازم است نوعی سیستم برقرار گردد تا تعیین کند چه کسی نخستین دُزها را می گیرند: افرادی که در برابر این بیماری از همه آسیب پذیرترند؟ یا کارکنان مراقبت های پزشکی؟

این هم ممکن است که هیچ کس نتواند واکسنی مطمئن مؤثر بسازد. این مایه ناامیدی خواهد بود، اما حتی در این صورت، آمریکا می تواند در راهِ ایمنی در سطح جمعیت‘ قرار داشته باشد، و چه بسا تا پاییز 2021 به شرایط حیاتیِ ایمنی همگانی برسد. این فاصله زمانی احتمالاً به معنی محبوس ماندن در داخل خانه بیشتر از یک سال نیست. نویمر می گوید اگر به مدت بیش از 12 ماه نمی توانیم از سوراخ های مان خارج شویم‘ به خاطر آن است که کروناویروس شاید خطرناک تر و متمرّدتر از آنچه احتمالاً هست باشد، و طوفان کاملی از اپیدمی ویروسی به بار بیاورد که هرگز نتوانیم در آن انعطافی نشان دهیم‘.

حتی در یک دنیایِ کمتر واکسینه شده، رسیدن به ایمنی در سطح جمعیت‘ به این معنی است که در آینده شیوع کووید-19 کمتر از آنی که ایالات متحد حالا با آن روبه روست، آسیب رسان خواهد بود. هرچند این ویروس ممکن است همچنان تهدیدگر باقی بماند و انتشار آن ادامه یابد و مردم را مثل سرماخوردگی و آنفلوانزا مبتلا کند. این مطلوب نیست ولی تا آن وقت زندگی به وضع عادی برمی گردد هرچند شاید درعین حال کاملاً دگرگون شده باشد.