مرکز پژوهش های مجلس: مردم زیاد سفر رفته اند، ولی پول خرج نمی نمایند - مجله مدیاپلیر

به گزارش مهر، در گزارشی که مرکز پژوهش های مجلس و دفتر مطالعات آموزش و فرهنگ تهیه نموده است، کارشناسان از جمله شهاب طلایی، مصطفی امره، سعید شفیعا به آنالیز شرایط گردشگری داخلی به منظور دستیابی به چالش های سیاستی این حوزه پرداخته اند. در این گزارش به آمار سفر های مرکز آمار نیز استناد شده است.

در این گزارش که به آنالیز و تحلیل سفر ها در چند سال اخیر و آمار سفر ها پرداخته شده، آمده است: در دهه های اخیر جهت گیری مناسبی در خصوص سیاستگذاری گردشگری داخلی رخ نداده و آنچه به عنوان آمار در دسترس است، متأثر از برنامه نبوده است.

در این گزارش با آنالیز داده های آماری موجود و در دسترس بین سال های 1387 تا 1398 تعیین شد که هر چند کمیت گردشگری داخلی بیشتر شده، اما از کیفیت آن کاسته شده است.

توزیع سفر در بین خانوار ها به صورت عادلانه رخ نداده است و 3 برابر شدن سرانه سفر خانوار ها به واسطه افزایش سفر ها برای خانوار های سفرنموده اتفاق افتاده است.

این شکاف رفاهی موجب شده تا خانوار های بیشتری به فکر کاهش هزینه های سفر باشند؛ بنابراین اقامت در خانه اقوام و دوستان، استفاده بیشتر از وسایل حمل و نقل شخصی، کاهش هزینه های مربوط به خرید سوغاتی و عدم استفاده از تور های گردشگری نتیجه این شرایط است که مانع از رخداد پیامد های مطلوب و مورد انتظار در حوزه گردشگری داخلی شده است.

بنابراین تسهیل در توزیع منابع مالی در جامعه میزبان از گردشگری داخلی (که مبتنی بر الگوی اقامت در خانه دوستان و اقوام است)، افزایش کیفیت زندگی گردشگری داخلی، توزیع عادلانه سفر برای گروه ها و دهک های متفاوت عایدیی، محور هایی است که نیازمند سیاستگذاری و اقدام های برنامه ای مناسب است.

یکی از ابزار های کاربردی برای تصمیم گیری، آمار معتبر و مستند است. ابزاری که متأسفانه در دهه های اخیر در خصوص صنعت گردشگری ایران به شکل دقیق و قابل اعتماد در دسترس نبوده و صرفاً به شکل گزارش های جسته و گریخته و غیرمتمرکز در اختیار قرار گرفته است.

این شرایط با اظهارنظر های غیرشفاف و غیر مستند مسئولان و مدیران همراه شده و به وخامت اوضاع افزوده است. تهیه آمار های گردشگری، هرچند با تشکیل سازمان جلب سیاحان در سال 1342 شروع شد؛ اما این امر به صورت یک رویه ثابت ادامه پیدا نکرد و فرایند آمارگیری و داده پردازی در صنعت گردشگری نتوانست شکل منسجم و قابل اتکایی به خود بگیرد.

در یازده سال اخیر تعداد سفر های داخلی دارای تغییرات محسوسی بوده است (به طور میانه 17 درصد) اگرچه این تغییرات مثبت موجب افزایش تعداد سفر های داخلی و احتمال (در صورت وجود برنامه) افزایش عایدی های کسب و کار های گردشگری می گردد، اما پیامد های منفی نیز به همراه دارد.

برای مثال با هجوم یکباره گردشگران و اشباع ظرفیت های خدماتی گردشگری، گردشگران از خدمات باکیفیت محروم می شوند و از انتخاب دوباره این مقصد دچار تردید خواهند شد.

این اتفاق در خصوص کیفیت زندگی جامعه میزبان نیز قابل رخداد است. زیرا با کاهش کیفیت زندگی جامعه میزبان به واسطه به کارگیری و استهلاک زیر ساخت های شهری و روستایی، افزایش نارضایتی ها نسبت به گردشگری افزایش می یابد.

با وجود این در 11 سال گذشته تعداد سفر ها با نرخ میانه سالیانه 17 درصد در حال افزایش بوده به طوری که از 17/8 میلیون سفر در سال 1387 به تعداد 102/2 میلیون سفر در سال 1398 رسیده است.

با این حال کاهش بی سابقه 10 میلیون سفر در سال 1398 آسیب جدی به بخش سفر و گردشگری وارد نموده که می توان آن را ناشی از سیلاب های بهار 1398 و افزایش هزینه های خانوار دانست.

آنالیز و تحلیل تعداد خانوار ها بر اساس شرایط سفر

طبق گزارش مرکز آمار منظور از خانوار سفر رفته، خانواری است که حداقل یک عضو آن در دوره آماری مورد آنالیز؛ حداقل یک سفر انجام داده باشد، به معنای دیگر اگر یک شخص از خانوار به سفر برود، تمام خانوار سفر رفته محسوب می گردد.

بنابراین داده های خانوار ها اطلاعات دقیقی از سفر هر شخص بیان نمی کند، اما بر اساس تحلیل کارشناسی، سهم افراد سفر نرفته در بهار حدود 50 الی 60 درصد تخمین زده می گردد.

سهم بالای افراد سفر نرفته در مقایسه با بعضی کشور های خارجی می تواند ناشی از عدم برنامه ریزی جامع و هدفمند برای توسعه گردشگری داخلی باشد.

در طول یازده سال اخیر تعداد خانوار های سفر نرفته تغییرات نوسانی داشته به طوری که در سال های 1392 تا 1395 به بیشترین تعداد خود رسیده و بعد از یازده سال تقریباً ثابت مانده 7/7 میلیون در سال 1387 و 8/7 میلیون در سال 1398 است.

منظور از سرانه سفر خانوار های سفر رفته، تعداد سفر های تجربه شده به وسیله هر عضو از خانوار سفر رفته است. برای مثال سرانه سفر در سال 1398، 6/1 بوده یعنی در خانوار های سفر رفته 6 سفر تجربه شده است که این 6 سفر می تواند به وسیله یک شخص از خانوار و یا تمامی اعضا باشد.

به بیان دیگر حدود 66 درصد خانوار های ایرانی در سال 1398 به طور میانه 6 بار سفر رفته اند، اما 34 درصد از خانوار ها هیچ سفری را در بهار تجربه ننموده اند.

با توجه به جدول بالا سرانه سفر های خانوار های سفر رفته در طی 11 سال اخیر تقریباً 3 برابر شده و به سرانه 6 سفر رسیده است، اما 8 میلیون خانوار که در طول سال های اخیر تقریباً ثابت بوده هیچ سفری تجربه ننموده اند، درنتیجه افزایش سفر های داخلی ناشی از افزایش تعداد خانوار سفر رفته است به عبارتی تعداد خانوار های ایرانی در سال 1387 حدود 17 میلیون 600 هزار خانوار بوده است و این آمار در سال 1398 به حدود 25 میلیون و 400 هزار خانوار رسیده است.

در شرایط فعلی که بیشتر خانوار ها با مسائل مالی رو به رو هستند، حمایت مالی از خانوار های سفر نرفته، به طوری که هر شخص حداقل یک سفر در سال داشته باشد، بسیار سودمند است.

زیرا علاوه بر افزایش 40 میلیون سفر و ایجاد اشتغال و کسب و کار های وابسته، برکات فرهنگی و اجتماعی فراوانی خواهد داشت.

در یازده سال اخیر سهم سفر با هدف ملاقات دوستان و آشنایان سهم 44 درصدی داشته و با اختلاف زیادی نسبت به سایر اهداف پیشتاز مانده است.

برای درک بهتر این درصد می توان به داده های آماری دنیا در سال 2018 مراجعه کرد که به عنوان دومین علت اصلی سفر ملاقات دوستان و خانواده کمتر از 27 درصد سفر ها را تشکیل می دهد.

آنالیز های آماری مرکز آمار نشان داد که کمیت گردشگری داخلی در ایران رو به افزایش است. هرچند داده های مرتبط با خانوار ها ناقص است، اما بر مبنای داده های موجود، سرانه سفر های خانوار ها تقریباً سه برابر شده است.

این سه برابر شدن را نمی توان نشانه موفقیت یا بهبود شرایط دانست، زیرا با مقایسه بین هزینه میانه سفر با تورم نقطه به نقطه تعیین است بین سال 1390 تا 1398 که کمیت گردشگری داخلی افزایش پیدا نموده است، به کیفیت آن افزوده نشده است.

در این بازه زمانی سهم هزینه های حمل و نقل 20 درصد، خرید سوغاتی و اقامت حدود 24 درصد، تور و گشت 45 درصد و سهم سایر هزینه ها 34 درصد کاهش یافته است و صرفاً سهم هزینه های اساسی و حیاتی مثل خوراکی، درمانی و خرید کالا افزایش یافته است؛ بنابراین گردشگری داخلی ایران با تصمیم خانوار ها برای صرفه جویی در هزینه های اولیه سفر رو به رو شده است.

افزایش فشار های مالی و نبود زیر ساخت های حمل و نقلی در دسترس و باکیفیت، گرایش گردشگران داخلی به سفر های غیرقابل برنامه ریزی و مبتنی بر ماشین شخصی را نیز افزایش داده است.

بعلاوه افزایش سفر برای درمان در بازه مورد آنالیز موید این نکته است که گونه های پر هزینه و تخصصی گردشگری که قابل استفاده برای همگان نیست، رو به افزایش است.

این نکته در تکمیل موارد بالا کافی است که افزایش سرانه گردشگری داخلی بیشتر به خانوار هایی تعلق گرفته است که قبلاً هم به سفر رفته اند.

لذا سازوکار های توزیع سفر برای خانوار ها به گونه ای صورت نگرفته است که در دسترس همگان قرار گیرد. این موضوع موجب شده تا گردشگری داخلی به عنوان کالایی اساسی در سبد خانوار های ایرانی قرار نگیرد.

بخش مهم سفر های داخلی مبتنی بر تماشا دوستان است

بخش مهمی از سفر های داخلی ایران مبتنی بر گردشگری برای تماشا دوستان و آشنایان است که از نظر اصول و مبانی دینی اسلام، ظرفیت صله رحم و رونق سرمایه اجتماعی را داراست.

البته تمایل خانوار ها به کاهش هزینه های سفر و به طور خاص هزینه های اقامت از یک سو و از سوی دیگر برنامه ریزی آزادانه سفر بدون مقید شدن به یک تور گردشگری در شرایط موجود نیز بدون نقش نبوده است.

از آن جهت که نزدیک به 73 درصد اقامت سفر های داخلی در خانه آشنایان و بستگان بوده است لذا انباشت جمعیتی در پهنه های جغرافیایی کشور و نقاط شهری دارای جمعیت بیشتر، شانس به دست آوردن تقاضای سفر های داخلی بیشتری را دارند.

هرچند این موضوع از پراکندگی و توسعه زیر ساخت های حمل و نقلی نیز متأثر شده است؛ بنابراین استفاده از خانه اقوام و دوستان برای کاهش هزینه اقامت، استفاده از ماشین شخصی برای کاهش هزینه حمل و نقل، عدم استفاده از تور ها برای کاهش هزینه های سفر، پیامد کاهش کیفیت گردشگری داخلی است که از شرایط مالی خانوار ها حاصل شده است.

آنچه تعیین است، شرایط گردشگری داخلی ایران نیازمند سیاستگذاری و برنامه ریزی مجدانه است که در آن هم موضوعات مرتبط با تقاضا و هم عوامل مؤثر در عرضه با تأکید بر دهک های مختلف جامعه مورد توجه قرار گیرد.

کوشش ها باید به سمتی راهنمایی گردد که افزایش کمیت گردشگری داخلی با پیشرفت در مؤلفه های کیفی محقق گردد و جایگاه گردشگری داخلی در سبد خانوار های ایرانی تثبیت گردد.

موضوعات چالشی که نیازمند آنالیز و سیاستگذاری در حوزه گردشگری داخلی است به توضیح زیر است:

گردشگری داخلی کشور که مبتنی بر الگوی اقامت در خانه دوستان و اقوام است از جهت عایدیزایی و توزیع منابع مالی در مقصد نیازمند اقدامات برنامه ای و سیاستی است.

کاهش کیفیت زندگی گردشگری داخلی کشور نیازمند تدبیر سیاستی از دو جنبه تقویت سمت تقاضا و دسترس پذیری سمت عرضه است.

توزیع عادلانه سفر و دسترس پذیری گردشگری داخلی به عنوان کالای اساسی برای گروه ها و اقشار مختلف جامعه، موضوعی است حیاتی در راستای الگوی ایرانی اسلامی پیشرفت که نیازمند اقدامات سیاستی تکمیلی است.