ناشنوایان در روزهای کرونایی با خلاء اطلاع رسانی روبرو هستند - مجله مدیاپلیر

به گزارش روابط عمومی برنامه، بیست و سومین قسمت از برنامه ماهِ ماه با یاد و خاطره دکتر مجید مجیدیان راد رییس درمانگاه تخصصی تامین اجتماعی شهرستان نظرآباد استان البرز بر اثر ابتلا به بیماری کرونا درگذشت، آغاز شد.

در ابتدای برنامه مهرنوش واحدیان به عنوان مترجم ناشنوایان در مورد زبان اشاره توضیحاتی داد: من خودم مشکل شنوایی ندارم اما پدر و مادرم ناشنوا هستند. به همین دلیل زبان اشاره، زبان مادری من است که حدود 3 سال است به صورت رسمی فعالیت خود را در زمینه مترجمی ناشنوایان آغاز نموده ام. زبان اشاره ناشنوایان دو مدل دارد. طبیعی یا محاوره خودمان و زبان اشاره استاندارد. زبان محاوره طبیعی، همان زبان خودمانی و محاوره ای است که ما با هم صحبت می کنیم. خیلی کلمات را اختصار می گوییم و از حروف اضافه مثل در، از، برای و... استفاده نمی کنیم اما در زبان استاندارد تمام قوانین زبان فارسی رعایت شده و از همه حروف اضافه نیز در آن استفاده می گردد.

وی به مشکلاتی که برای ناشنوایان در برنامه های تلویزیونی وجود دارد، اشاره نمود و گفت: در این برنامه ها فردی که کار ترجمه را انجام می دهد از زبان استاندارد استفاده می نماید. زبان خشک، بی حالت و رسمی است که مترجم میمیک صورت ندارد. یعنی حالت های خشم، خنده، تعجب و... در حالت صورتش پیدا نیست و احساس را به مخاطب ناشنوا نیز القا نمی نماید. خیلی از ناشنوایان به این شکل ترجمه یعنی اشاره استاندارد معترض هستند چون متوجه نمی شوند. ضمن اینکه این همه برنامه تلویزیونی داریم که خیلی هایشان نه زیرنویس دارد و نه از مترجم استفاده می نماید و این روزها که همه به دنبال اطلاعات مربوط به ویروس کرونا هستند، متاسفانه افراد ناشنوا با خلاء اطلاع رسانی در این زمینه روبرو هستند.

*بعد از انتخابم در المپیک، پدرم نظرش عوض شد و تشویقم کرد

در ادامه برنامه مسعود فراهانی درباره علت ناشنوایی خود گفت: من مادرزادی ناشنوا بودم. زمانیکه به سن 6 سالگی رسیدم متوجه شدم که صداهای اطرافم را نمی شنوم و تمرکزم فقط به وسیله چشمانم است. فکر می کردم که با بچه ها دیگر تفاوتی ندارم و با آن ها برابر هستم. پدر و مادرم مثل خیلی از پدر و مادرها در ابتدا ناراحت شدند، اما ناشنوایی من را پذیرفتند و برای موفقیتم خیلی کوشش کردند. من از چهار سالگی در هر دو گوشم سمعک استفاده می کردم و همواره از آن متنفر بودم به دلیل اینکه صداهای اطراف را به صورت مبهم می شنیدم. ولی به اصرار مادرم مجبور به استفاده از آن شدم.

وی درباره فرایند تحصیل در مدرسه گفت: من دوره دبستان را در مدرسه باغچه بان 2 و هدایت را در باغچه بان1 گذراندم. تا به دوره دبیرستان رسیدم که سال اول را در مدرسه شنوایان در رشته تجربی خواندم، بعد به رشته فنی علاقه مند شدم و در هنرستان نظام مافی و باغچه بان 2 ادامه تحصیل داده و سال 71 دیپلم راه و ساختمان گرفتم . در مدرسه شنوایان ابتدا ارتباط دریافت با دانش آموزان برایم سخت بود ولی سعی کردم اعتماد به نفسم را بالا ببرم و به خود بقبولانم که توانایی های من با آن ها کاملا برابر است و خوشبختانه هم با معلم ها و هم با همکلاسی ها ارتباط بسیار خوبی داشتم.

نائب رئیس فدراسیون ورزش های ناشنوایان اظهار کرد: من به ورزش خیلی علاقه مند بودم ولی پدرم موافق نبود. با دوستانم ورزش می کردم، در مدرسه شنوا نمره ورزشم 20 شد، اما بقیه درس هایم ضعیف بود. پدرم وقتی کارنامه ام را دید مرا از ورزش کردن منع کرد. آن موقع یواشکی به تمرین می رفتم، وقتی برای تیم ملی والیبال ناشنوایان و رفتن به المپیک 1993 بلغارستان انتخاب شدم، پدرم نظرش عوض شد و تشویقم کرد. من هم با آوردن مقام به تشویق پدرم پاسخ مثبت دادم و بعد از آن هم در سال 1997 المپیک دانمارک مقام دوم دنیای را در رشته والیبال کسب کردم.

فراهانی همچنین گفت: من در دانشگاه در رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی لیسانس گرفتم و بعد هم ازدواج کردم. همسرم هم کم شنواست و در رشته طراحی صنعتی مشغول به فعالیت است. در حال حاضر هم که دارای مدرک دکترای مدیریت ورزش هستم و در وزارت ورزش و جوانان در سمت نائب رئیس فدراسیون ورزش های ناشنوایان را مشغول به فعالیت هستم و در دانشگاه آزاد فرشتگان نیز برای ناشنوایان تدریس می کنم.

وی در سرانجام یادآور شد که من همواره خدا را در وجود خودم حس نموده ام و در قلب من است. موفقیت هایم را اول مدیون مادرم و بعد پدرم هستم. من 15 درصد شنوایی دارم و اگر اصرارهای مادرم در کودکی مبنی بر استفاده مداوم من از سمعک نبود قطعا در حال حاضر نمی توانستم بشنوم، صحبت کنم و به راحتی با دیگران ارتباط برقرار کنم. ناشنوایان باید بدانند که توانمندند و با شنواها کاملا برابرند فقط باید کوشش نمایند و اعتماد به نفس داشته باشند.

*آرزو دارم روزی کارهایم در دنیا بین المللی گردد

در بخش دوم گفت و گو علیرضا میرزا رضایی هنرمند نقاش ناشنوا درباره زندگی خود گفت: متولد 1350 در تهران هستم. به نقل از پد ر و ماد رم ابتد ا شنوایى د اشتم؛ ولى به واسطه تب مننژیت که د ر طفولیت به آن د چار شدم، این بیماری بر شنوایی من تاثیر گذاشت و عصب شنوایی مرا فلج کرد و از ناحیه هر د و گوش ناشنوا شدم. ابتد ا تحمل این ضایعه برای خانواد ه بسیار مشکل بود ولی بعد ها پذیرفتند . من د ر کود کی کلاس هاى مقد ماتى و پیش زمینه براى ورود به د بستان های ناشنوایان را د ر آکادمی های وابسته به باغچه بان پشت سر گذاشتم و چون آغاز د وران تحصیل من با آغاز انقلاب اسلامی مصاد ف بود ، بنابر این هر سال مد رسه های ما تغییر می کرد.

وی اضافه کرد: د وران هدایت را نیز د ر مجتمع ناشنوایان باغچه بان تا کلاس د وم هدایت گذراند م. کلاس سوم هدایت د ر بحبوحه جنگ ایران و عراق بود که خانواد ه ام تصمیم دریافتد به شهرستان یزد رفته و آنجا سکونت نمایند و د ر آنجا تحصیلاتم را ادامه داده و پس از آن د ر هنرستان هنرهاى تجسمى پذیرفته شد م و کلاس های اول و د وم هنرستان را د ر آن مد رسه گذراند م. نا گفته نماند این هنرستان عاد ى بود و من مى بایست با بچه هاى شنوا د رس مى خواند م سپس دوباره به تهران آمد یم. در هنرستان هنرهاى تجسمى پسران بعد از گذراند ن د وره تحصیل د یپلم هنرم را از هنرستان تجسمی پسران با مد رک عالی دریافت کرد م.

این هنرمند نقاش در ادامه گفت: د ر سال 71 ضمن شرکت د ر آزمون د انشگاه آزاد اسلامی (دانشکد ه هنر و معماری)، د ر رشته نقاشی پذیرفته شد م و چون د ر آنجا چون بیشتر به کارهای عملی بها می د اد ند کارهای نقاشی من د ر مقایسه با د یگر نقاشان بسیار عالى بود . بد ین ترتیب لیسانس و فوق لیسانس خود را از د انشگاه آزاد اخذ کردم و د ر کنار د رس خواند ن، تابلوهای زیاد ى به سبک فیگوراتیو، آبستره و اکسپرسیونیسم کشید م و در نمایشگاه هاى انفرادی و گروهی شرکت کرد م که با استقبال بسیار زیاد ى روبرو شد . البته تعد اد ی از تابلوهایم به فروش رفت و د ر نمایشگاه د و سالانه 1376 موزه هنرهای معاصر جزو 10 نفر برتر شناخته شد م و از طرف وزارت ارشاد لوح افتخار، تند یس قلم موی طلایی دریافت کردم.

پس از آن کم کم د رگیر زند گى شد ه و به د نبال ازد واج و تشکیل خانواد ه رفتم. همسرم نیز ناشنواست و در رشته نقاشی تحصیل نموده است. من موفقیتم را در زندگی بعد از خدا و خانواده ام مدیون استادم آقای مسلمیان هستم چرا که ایشان مشوق اصلی من بود و هیچ گاه در این عرصه مرا تنها نگذاشت.

این هنرمند نقاش در سرانجام گفت: متاسفانه جامعه ما به افراد ناشنوا توجه چندانی ندارد و هنرهای آن ها را نادید می گیرد. من آرزو دارم که روزی کارهایم در دنیا بین المللی گردد و موفقیتم به گوش دنیایان برسد.

ویژه برنامه ماهِ ماه با مشارکت مرکز روابط عمومی و اطلاع رسانی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی فراوری شده است که با اجرای اسماعیل باستانی، سردبیری مهدی حاجی میرآقا، کارگردان هنری حسن نظری و تهیه نمایندگی سیدمحمدحسین پورفاضلی در ایام ماه مبارک رمضان هر شب از ساعت 19 از شبکه سلامت سیما پخش می گردد.