سعید رحمانی به مدیران هشدار روبه رو شدن با یک شکاف بزرگ را می دهد - مجله مدیاپلیر

پیغام سعید رحمانی در لینکدین:

یک پیغام شخصی برای مدیران، بنیان گذاران و تصمیم گیران

از طرف کسی که سال ها در زیست بوم فناوری و کارآفرینی نفس کشیده است.

من این یادداشت را نه از سر هیجان، بلکه از دل تجربه مستقیم در زیست بوم تکنولوژی و کارآفرینی می نویسم.

چیزی که در آستانه 2026 در حال وقوع است، یک ترند تازه AI یا موج بهره وری نیست.

ما با یک شکاف ساختاری روبه رو خواهیم بود که بسیاری از سازمان ها تا لحظه برخورد، آن را نخواهند دید.

⸻

شکاف از همین حالا ایجاد شده است.

در حال حاضر دو نوع سازمان وجود دارند:

• اقلیتی بسیار کوچک (کمتر از 0.1٪) که شرکت خود را بر اساس ایجنت های هوش مصنوعی بازطراحی می نمایند
• اکثریتی بزرگ که هنوز AI را صرفاً یک ابزار کمکی برای سریع تر کار کردن انسان ها می دانند

این تفاوت، ظاهراً کوچک است؛

اما اثر آن، نمایی و غیرقابل جبران است.

⸻

*مشکل اصلی: نگاه خطی به دنیایی نمایی*

اغلب مدیران با منطق خطی فکر می نمایند:

برنامه فصلی، بودجه سالانه، KPIهای انسانی.

در حالی که ایجنت های AI:

• به صورت بنیادی بهتر می شوند
• شبانه روزی کار می نمایند
• و هر روز مستقل تر تصمیم می گیرند

برندگان آینده کسانی نیستند که با AI کارمندها را قوی تر نموده اند، بلکه آن هایی هستند که کار را به ایجنت ها سپرده اند و انسان ها را به ناظر استثناها تبدیل نموده اند.

⸻

*لحظه بیداری دردناک در 2026، برای بسیاری از سازمان ها، نقطه شکست ناگهانی خواهد بود.*

در گزارش ها خواهیم دید:

• هزینه سربار بالاتر
• زمان اجرا طولانی تر
• حاشیه سود پایین تر

در مقایسه با رقبایی که با شبکه ای از ایجنت ها

24 ساعته، بدون خستگی و با اصطکاک حداقلی کار می نمایند.

در این نقطه، وحشت ایجاد می گردد -

چون مشکل با چند ابزار تازه قابل حل نخواهد بود.

این یک بحران ساختاری است.

⸻

**اگر قرار است از جایی آغاز گردد، آنجا بوروکراسی است. **

تجربه نشان داده:

آغاز از AI خلاق اغلب اتلاف زمان است.

بیشترین اهرم تغییر، در این بخش هاست:

• امور اداری، انطباق، مستندسازی و گزارش دهی
• تحقیق، تحلیل و ترکیب داده ها
• حلقه های اجرایی فروش و بازاریابی

هدف ما 10٪ بهتر شدن تیم ها نیست.

هدف، رسیدن به خودمختاری عملیاتی است.

⸻

مانع اصلی تکنولوژی نیست - فرهنگ و فرایند است.

ایجنت ها امروز وجود دارند.

آن چه جلوی این تحول را می گیرد:

• فرایندهای قدیمی
• زنجیره های تأیید بی خاتمه
• فرهنگ جلسه محور
• این باور که حتماً یک انسان باید دکمه را بزند

سازمان هایی که در 2026 زنده می مانند،

همین حالا این لایه ها را حذف می نمایند

و به جای آن شبکه ای از ایجنت ها می سازند

که به وسیله تعداد محدودی انسانِ پاسخ گو و خبره نظارت می گردد.

*حرف آخر*

این یادداشت برای ترساندن نوشته نشده است.

برای هشدار زودهنگام است.

اقلیتی بسیار کوچک، حرکت را آغاز نموده اند.

بقیه، حدود 12 ماه زمان دارند

قبل از آن که فاصله دردناک گردد

و کمی بعد، تقریباً غیرقابل جبران.

این یک آپدیت تکنولوژیک نیست.

این یک تغییر پارادایم سازمانی است.

اگر امروز ساختار را تغییر ندهید،

فردا ابزارها شما را نجات نخواهند داد.

با این حال، نکته انتقادی اینجاست که پیغام رحمانی بیش از آنکه متوجه کمبود فناوری باشد، ضعف های مدیریتی و فرهنگی را نشانه می گیرد؛ جایی که بوروکراسی سنگین، تصمیم گیری های کند و نگاه خطی به رشد، مانع استفاده واقعی از ظرفیت ایجنت های هوش مصنوعی شده اند. او هشدار می دهد سازمان هایی که تغییر را به ابزارهای تازه محدود می نمایند و حاضر به بازطراحی فرایندها نیستند، در برابر رقبایی که با شبکه ای از ایجنت های خودمختار و نظارت حداقلی انسانی کار می نمایند، شانسی نخواهند داشت. این یادداشت اگرچه لحنی هشداردهنده دارد، اما در اصل یک سوال جدی پیش روی مدیران می گذارد: آیا سازمان ها آماده اند از منطقه امن ساختارهای قدیمی خارج شوند، یا قرار است در سال های آینده هزینه این تعلل را بپردازند؟